Μέσα από τις στάχτες μία μεγάλης πυρκαγιάς γεννήθηκε το μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας που την 6η Απριλίου 2011 άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχτεί όλους αυτούς που υπήρξαν κομμάτι της αεροπορίας, καθώς και λάτρεις της ιστορίας της χώρας μας.
Το 2005 το πρώην Δυτικό Αεροδρόμιο, που από τον Απρίλιο του 2001 ήταν εν αχρηστία, παραδόθηκε στις φλόγες και μαζί με αυτό όλη η εναπομείνασα περιουσία της Ολυμπιακής Αεροπορίας μιας και επί 45 συναπτά έτη ήταν η βάση της. Η ιδέα για τη δημιουργία του εν λόγω μουσείου υπήρχε στο μυαλό και στην καρδιά πολλών φίλων των αιθέρων και η υλοποίησή του πραγματοποιήθηκε από τo ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α (Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων Ολυμπιακής Αεροπορίας) που με απίστευτο μεράκι, αγάπη και υπομονή μετέτρεψαν τον κατεστραμμένο χώρο σε χώρο πολιτισμού και γνώσης.
Βίντεο με εικόνες από το Μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας
Το δέος που κυριαρχεί τον εκάστοτε επισκέπτη κατά την είσοδό του στο μουσείο είναι αναμφισβήτητο. Στην είσοδο υποδέχεται ο χάλκινος επιβάτης έτοιμος για την επιβίβασή του στο αεροσκάφος και δεν είναι άλλος από το έργο του Α. Μελισσάκη «Η σκάλα απογείωσης». Στη συνέχεια αντικρίζεις τον τεράστιο χώρο υποδοχής, που για την εταιρεία της Ολυμπιακής Αεροπορίας αποτελούσε την αίθουσα αναχωρήσεων των υπερπόντιων πτήσεων, τότε που η ΟΑ πέταγε και στις 5 ηπείρους. Κλείνοντας για δευτερόλεπτα τα μάτια σου νομίζεις ότι βλέπεις μπροστά σου τους επιβάτες να πορεύονται προς τον προορισμό τους, άλλοι αφηρημένοι, συνωστισμένοι περιμένοντας τη σειρά τους, ευτυχισμένοι για το ταξίδι ζωής που ίσως να πραγματοποιούν. ….ακόμα ακόμα ακούς και τις αναγγελίες αναχωρήσεων και το κάλεσμα της γλυκιάς φωνής της υπαλλήλου εδάφους, που ευγενικά σε προτρέπει να μην καθυστερήσεις στην επιβίβασή σου. Ανοίγοντάς τα ξανά, συνειδητοποιείς, ότι τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια και ο τεράστιος χώρος θυμίζει παλαιά μεγαλεία.
Μεγάλη συλλογή από υλικό σπάνιο που αποτελείται από εξομοιωτές αεροσκαφών, φωτογραφικό υλικό, στολές από το προσωπικό που υπηρέτησε την εταιρεία, τα γραφεία του Αριστοτέλη και Αλέξανδρου Ωνάση, εικαστικές παρεμβάσεις από διάφορα είδη και αντικείμενα που σώθηκαν από τη φωτιά, σκεύη που χρησιμοποιούνταν κατά τη διάρκεια πτήσης της Ά θέσης επί χρόνια Ωνάση, αποκόμματα από εφημερίδες την εποχή του ’70 τότε που ΟΑ διαφημιζόταν σε μεγάλης κυκλοφορίας ξένο τύπο, μέρος από το control του επιχειρησιακού ελέγχου, ακόμα και χώρος από το check in και οι ιμάντες που μετέφεραν τις βαλίτσες των επιβατών προς το αεροσκάφος, το ποδήλατο που για τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της εταιρείας ήταν το μόνο μέσο μεταφοράς των μηνυμάτων και όχι μόνο των εργαζομένων, υπολογιστές και όργανα υψηλής αεροπορικής τεχνολογίας αμέτρητα αντικείμενα ανεκτίμητης ιστορικής αξίας που πραγματικά δεν περιγράφεται εύκολα.
Στο μουσείο έχουν θέση και ιστορικό υλικό και από άλλες αεροπορικές εταιρείες που δραστηριοποιήθηκαν στον ελλαδικό χώρο.
Γυρνώντας τα μάτια σου ψηλά αντικρίζεις την πραγματικότητα και βλέπεις το πέρασμα της καταστροφικής φωτιάς που ρήμαξε το χώρο. Οι δημιουργοί του μουσείου θέλησαν να αφήσουν αυτήν την αντίθεση, του πώς ήταν πριν την παρέμβασή τους και το τώρα, να δείξουν πώς ότι ξεχνάμε και αφήνουμε πίσω μας χωρίς να το τιμάμε, καταστρέφεται και πεθαίνει και μαζί με αυτό γινόμαστε φτωχότεροι και εμείς.
Ο χώρος δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει με αντίστοιχους άλλων χωρών. Θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης για τους μαθητές που δυστυχώς δεν έζησαν τις χρυσές εποχές της χώρας μας, τότε που στο χώρο της αεροπορίας υπήρχαν αρκετές εταιρείες, που μαζί με την ΟΑ έφταναν παντού. Θα μπορούσε να είναι και τουριστικό αξιοθέατο που μαζί με την αξιοποίηση του αεροδρομίου τόσο του Δυτικού όσο και του Ανατολικού θα συνδύαζε μία εναλλακτική μορφή ξενάγησης στην πρωτεύουσα.
Η προσπάθεια των ανθρώπων που βοήθησαν για να φτιαχτεί αυτό το μουσείο είναι αξιοθαύμαστη και τα σχέδιά τους για την εξέλιξη του μουσείου ακόμα μεγαλύτερα, απλά καλό θα ήταν να φτάσουν κάποτε και στα αυτιά των αρμοδίων για να αναδείξουμε επιτέλους ότι είμαστε ένα έθνος με δικό του λαμπρό μέλλον και όραμα.
Σε κάθε περίπτωση αξίζει να το επισκεφτεί κανείς για να γνωρίσει την λαμπρή ιστορία αυτού του κλάδου.
Τελειώνοντας θα ήθελα να δανειστώ τα λεγόμενα των μελών του Δ/Σ του ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α.:
“Είναι χρέος μας, ως άνθρωποι που μετείχαμε σε αυτήν τη διαδικασία, να παραδώσουμε τις αναμνήσεις μας στις επόμενες γενιές!”
(Θα ήθελα να ευχαριστήσω για την θερμή υποδοχή και ξενάγηση που είχα από τα μέλη του ΠΟΛ.Κ.Ε.Ο.Α. Κονίδη Τζένη και Βασίλη Τσατσαράγκο)
