Επαγγελματική Εκπαίδευση: Τέχνη ή αγγαρεία;

 

Είναι τώρα μερικές ημέρες, που με βασανίζει μια ανάρτηση που διάβασα στη σελίδα της “Ελληνικής Ακαδημίας Αρχιμαγείρων” στο facebook.

 

“Είναι δυνατόν να βγαίνει μαθητής από σχολή μαγειρικής… απόφοιτος και να μην ξέρει να ξεχωρίσει το μαϊντανό από το δυόσμο;;; το χοιρινό από το μοσχάρι;;; Πού καταντήσαμε!!! Και μετά σου λένε γιατί το επάγγελμά μας έχει φτάσει σ’ αυτήν την κατάσταση!!” λέει η συγκεκριμένη ανάρτηση.

Από εκείνο το σημείο και ύστερα, αρχίζουν τα σχόλια των μελών της ομάδας, τα οποία στην συντριπτική τους πλειονότητα, βρίσκουν λανθασμένο το εκπαιδευτικό σύστημα.

Δυστυχώς, στη χώρα μας, έχει επικρατήσει μια κακή ερμηνεία της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Τα “δικαιώματα” των εκπαιδευομένων κάθε βαθμίδας, είναι (κατά την άποψη πολλών γονέων) να έχουν την “ελευθερία” να επιλέγουν εάν θα παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους ή όχι κι αν τυχόν “κοπούν”, να κατηγορείται ο εκπαιδευτικός, που δρα εντελώς “αντιδημοκρατικά”, μη σεβόμενος το προαναφερθέν “δικαίωμα”.

Μήπως θα ήταν καλύτερα για όλους, ο κάθε γονιός να ενδιαφέρεται για την ουσιαστική πρόοδο του παιδιού του και να μην θεωρεί τις επαγγελματικές σχολές “παιδικούς σταθμούς” για εφήβους κι ενηλίκους;

Η βασική διαφορά μιας επαγγελματικής σχολής από οποιαδήποτε άλλη σχολή είναι η έμφαση που πρέπει να δίνεται στην απόκτηση τεχνικών ικανοτήτων από τους εκπαιδευόμενους. Οι εκπαιδευόμενοι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως “παιδιά”, αλλά ως μελλοντικοί επαγγελματίες του κλάδου. Πρώτος και κυριότερος στόχος του εκπαιδευτικού είναι να εμφυσήσει στους εκπαιδευόμενους επαγγελματισμό και συγκεκριμένα, αυτοπειθαρχία, συνέπεια, ευγένεια και τεχνικές γνώσεις. Για να έχει επιτυχία αυτή η προσπάθεια, πρέπει να συμμετέχουν εξίσου και οι δύο πλευρές: από τη μία ο εκπαιδευτικός κι από την άλλη οι εκπαιδευόμενοι. Αν οι δύο πλευρές δεν συνεργαστούν, η προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Θα βοηθούσε πολύ να βλέπαμε τον εκπαιδευτικό σαν “γλύπτη” που παίρνει ένα κομμάτι ακατέργαστο υλικό και το σμιλεύει, μετατρέποντάς το σ’ ένα αριστούργημα! Φανταστείτε πόσο γελοίο θα ήταν να προσπαθούσε κάποιος να κατηγορήσει τον καλλιτέχνη ότι δεν σεβάστηκε την ελευθερία του υλικού να παραμείνει ακατέργαστο και με εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο, του έδωσε μορφή! Αυτό βέβαια γίνεται ακόμα πιο γελοίο, όταν η κατηγορία αυτή εκτοξεύεται από το άτομο που έδωσε στον καλλιτέχνη το συγκεκριμένο υλικό και ζήτησε να του δώσει μορφή.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να εξετάσουμε και μια άλλη παράμετρο: τον “καλλιτέχνη”. Είναι ικανός να δώσει την επιθυμητή μορφή στο υλικό ή ίσως θα ήταν προτιμότερο να το αφήσει ακατέργαστο;

Η εκπαίδευση είναι μια πολύ σοβαρή διαδικασία, από την οποία εξαρτάται όχι μόνον η επαγγελματική πορεία και αποκατάσταση του εκπαιδευομένου, αλλά και ολόκληρη η Εθνική Οικονομία. Για τον λόγο αυτόν, πρέπει να επενδύουμε σωστά στην εκπαίδευση των μελλοντικών επαγγελματιών, καθώς οι ελλείψεις στην εκπαίδευση, μεταφράζονται σε μελλοντικές απώλειες εσόδων.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, για να γίνει σωστή δουλειά, χρειάζεται συνεργασία εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων, αλλά και καλή ποιότητα εκπαιδευτικών, οι οποίοι θα πρέπει να αμείβονται αξιοπρεπώς, ώστε να παραμένουν “συγκεντρωμένοι” στο εκπαιδευτικό τους έργο, αποδίδοντας το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Δεν έχει σημασία αν προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. Σημασία έχει να σέβονται τον εαυτό τους, να σέβονται αυτό που κάνουν και να έχουν τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των εργοδοτών και των εκπαιδευομένων τους.