Εδώ και δύο εβδομάδες, ισχύει ο συντελεστής Φ.Π.Α. 23% στην εστίαση και τα αποτελέσματα της εφαρμογής αυτού του μέτρου είναι ήδη «ορατά δια γυμνού οφθαλμού».
Ο βασικός κανόνας των Οικονομικών, που αφορά την προσφορά και τη ζήτηση, λέει πως όσο αυξάνεται η τιμή ενός αγαθού, μειώνεται η ζήτησή του, με εξαίρεση βέβαια τα αγαθά πρώτης ανάγκης, όπου εκεί οι «αυξομειώσεις» γίνονται λιγότερο αισθητές.
Το μέτρο της αύξησης του συντελεστού Φ.Π.Α. αποφασίστηκε, παρά τις αντιδράσεις των επιχειρηματιών της εστίασης, με σκοπό να αυξηθούν τα έσοδα του Κράτους, καθώς ο κλάδος της εστίασης και γενικότερα του τουρισμού, έδειχνε να αντέχει στην «κρίση». Έτσι, αφού οι ιθύνοντες εκτίμησαν ότι η εστίαση είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας του μέσου Έλληνα, επέβαλαν την αλλαγή αυτή, περιμένοντας να εισρεύσουν έσοδα στα Κρατικά ταμεία.
Ήταν άραγε τόσο σίγουροι ότι η εστίαση είναι είδος πρώτης ανάγκης για τον Έλληνα ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
Η σύγχρονη Ελληνική Ιστορία μας έχει διδάξει ότι πριν ακόμα συσταθεί το Ελληνικό Κράτος, μετά την Επανάσταση του 1821, κάποιοι απ’ αυτούς που κρατούσαν την τύχη του Ελληνικού Έθνους στα χέρια τους, απεφάσισαν να δανειστούν χρήματα από τις ξένες δυνάμεις, για να ενισχυθεί ο Αγώνας για την Απελευθέρωση. Δυστυχώς, τα χρήματα αυτά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν για τους σκοπούς αυτούς. Παρ’ όλ’ αυτά, οι Έλληνες πάντοτε πλήρωναν για την εξόφληση των δανείων αυτών που έχουν μείνει στην ιστορία ως «θαλασσοδάνεια» και η Ελλάδα μπορεί να κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά υποδουλώθηκε οικονομικά στις «Προστάτιδες Δυνάμεις».
Ο Ελληνικός λαός, που χαρακτηρίζεται από εργατικότητα, φιλότιμο και ικανότητα, προσπάθησε να αξιοποιήσει τις λίγες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, με σκοπό να εξασφαλίσει την οικονομική του ανεξαρτησία. Σύντομα, οι Έλληνες διακρίθηκαν στη ναυτιλία, αργότερα στην κλωστοϋφαντουργία και τελευταία στον τουρισμό. Κάθε φορά όμως που η Ελλάδα πλησίαζε στην οικονομική της ανεξαρτησία, κάτι συνέβαινε που οδηγούσε τον συγκεκριμένο κλάδο που στήριζε την οικονομία, στην απαξίωση ή στην κατάρρευση. Πού βρίσκεται σήμερα η Ελληνική κλωστοϋφαντουργία και γιατί τόσα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών βρίσκονται υπό ξένη σημαία; Γιατί καταργήθηκαν τα Υπουργεία Ναυτιλίας και Τουρισμού; Γιατί αναγκάζονται όλοι οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, να λειτουργούν σ’ ένα περιβάλλον ανασφάλειας και αμφιβολίας;
Μήπως τελικά αντί να κάνουμε όλες αυτές τις ερωτήσεις, θα έπρεπε να κάνουμε στους κυβερνώντες μόνο μία και απλή ερώτηση: «Είστε απλώς ανίκανοι ή συμβαίνει κάτι άλλο;»
