Η πρώτη σκέψη για τη Μονεμβασιά είναι η Καστροπολιτεία και ο μεσαιωνικός αέρας που αυτή αποπνέει. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ότι με αφετηρία το Κάστρο, η ευρύτερη περιοχή μπορεί να αποτελέσει ένα υπέροχο οδοιπορικό σε γεύσεις που συνδυάζουν τις τοπικές παραδοσιακές με τις μεταμοντέρνες εκδοχές τους.
Μία επίσκεψη στη Μονεμβασιά το Μάρτιο στάθηκε η αφορμή να ζήσω από κοντά ένα γαστρονομικό οδοιπορικό και σας το μεταφέρω.
Τα ροδοκόκκινα μάγουλα της κας Ελένης
Η πρώτη στάση πριν φτάσουμε στη Μονεμβασιά ήταν ένας ορεινός οικισμός 82 χιλιόμετρα Νοτιοανατολικά της Σπάρτης. Ανηφορίζοντας το δρόμο από τα Νιάτα και μετά από 8 χιλιόμετρα κανονικής ασφάλτου φτάσαμε στα Κουπιά. Έναν ορεινό οικισμό σε υψόμετρο 530 χιλιομέτρων με ελάχιστους κατοίκους αλλά καταπληκτικό φαγητό.
 |
| Γκόγκες |
Στη μοναδική ταβέρνα του χωριού, την “Πυροστιά”, μάς υποδέχθηκε με χαμόγελο η κα Ελένη, η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Με τα ροδοκόκκινα της μάγουλα – αλάνθαστο σημάδι ότι η ζωή κοντά στη φύση διατηρεί ζωντανούς και υγιής ανθρώπους- μάς εξιστόρησε την ιστορία του χωριού με τους 3 μόνιμους κατοίκους το χειμώνα και πώς το πρόγραμμα Natura τη βοήθησε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να δημιουργήσει αυτή τη μικρή αλλά ζεστή ταβέρνα συνεχίζοντας τις τοπικές γαστρονομικές παραδόσεις.
Εκεί δοκιμάσαμε τις Γκόγκες, παραδοσιακά χειροποίητα ζυμαρικά από αλεύρι και νερό, περιχυμένα με βούτυρο και φρέσκο τοπικό τυρί και τα Σαΐτια, ατομικές χορτόπιτες σε σχήμα φακέλου με διάφορα χορταρικά και τυρί.
Για κυρίως πιάτο, το αρνάκι με πατάτες στο φούρνο είχε μία άλλη γεύση που δεν τη βρίσκουμε πλέον στις πόλεις. Ένα φαγητό τόσο οικείο για την Ελληνική οικογένεια αλλά τόσο διαφορετικό. Ψημένες μαζί με το κρέας, πρέπει να παραδεχθώ ότι ήταν οι πιο νόστιμες πατάτες φούρνου που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου.
Πειραγμένες και κλασσικές παραδοσιακές γεύσεις
 |
|
Παντελής Μεϊμέτης και Αντώνης Δαμιανάκης
ιδιοκήτες της ταβέρνας Νεράιδα
|
Πάνω από τη Νεάπολη Λακωνίας, σε έναν οικισμό που οι κάτοικοί του παραδίδουν μαθήματα εθελοντισμού και αληθινού πνεύματος συνεργασίας, σε έναν ονειρεμένο τοπίο με το ρυάκι και τις πυκνές φυλλωσιές των δένδρων, βρίσκεται η ταβέρνα Νεράιδα.
Όταν πηγαίνεις για πρώτη φορά, δεν φαντάζεσαι ότι κάτω από την αισθητική εξοχικής ταβέρνας δεκαετίας 60-70, κρυβέται ένα υψηλής γαστρονομίας εστιατόριο.
Έτσι εκπλαγήκαμε ευχάριστα όταν δοκιμάσαμε κότσι μελωμένο με βατικιώτικα κρεμμύδια, κατσικάκι στο φούρνο με αμύγδαλα και αποξηραμένα βερίκοκα, πιττάκια Καππαδοκίας με παστουρμά αλλά και χοχλιούς στιφάδο.
Στον Άγιο Νικόλαο Μονεμβασιάς από την άλλη, η ταβέρνα “Παραδοσιακό” προσφέρει αυτό ακριβώς που λέει η ονομασία της. Σε ένα χώρο που αναδύει τη σπιτική ζεστασιά, σερβίρονται βιολογικά κοκκόρια μαγειρεμένα με την παραδοσιακή συνταγή, ομελέτα με σπαράγγια και ελιές τοπικής παραγωγής.
Από το κατσικάκι στη σαρδέλα
Την τελευταία μέρα της εκδρομής κατηφορίσαμε από τους ορεινούς οικισμούς στα ψαροχώρια της περιοχής για ψαράκι και διάφορους ουζομεζέδες, πριν αναχωρήσουμε για την επιστροφή μας στην Αθήνα.
Στην ταβέρνα Μαργαρίτα στον Αρχάγγελο Λακωνίας, δίπλα στο ξενοδοχείο του κ. Δημ. Πολλάλη, προέδρου της Ένωσης Ξενοδόχων Λακωνίας, και έχοντας τη θάλασσα στα πόδια μας, απολαύσαμε ένα παγωμένο ουζάκι με σαρδελίτσα ψητή, βραστά λαχανικά και άλλες νοστιμιές.
Αυτό όμως που έκλεψε πολλές καρδιές ήταν η πορτοκαλόπιτα που σερβιρίστηκε στο τέλος ως επιδόρπιο.
Σε αναμονή του οίνου Μαλβαζία
Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην δοκιμάσουμε κάποια από αυτά. Η Γευσιγνωσία των κρασιών έγινε στο Ξενοδοχείο Κινστέρνα, ένα βυζαντινό αρχοντικό, κρυμμένο στην καταπράσινη πλαγιά του Πάρνωνα, σε μια έκταση 60 στρεμμάτων με αμπελώνες και κατάφυτο τοπίο.
Γλυκό κρασί Μαλβαζία δεν δοκιμάσαμε καθώς μόλις πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως ΠΟΠ (Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης) και η πρώτη παραγωγή θα ολοκληρωθεί το 2013. Είχαμε όμως την ευκαιρία να γευτούμε λευκά, κόκκινα και ροζέ κρασιά από τοπικούς παραγωγούς με ωραία γεύση και άρωμα.