Ταξίδι στη Σικελία (Μέρος Β’)

taormina-2226483_1280-pixabay

Όποιος βρεθεί στην Σικελία, σίγουρα θα επισκεφθεί και την Ταορμίνα. Είτε περαστικός πηγαίνοντας από τη Μεσσίνα στην Κατάνια, είτε κατευθυνόμενος απλά στην τοποθεσία που δέχτηκε τους πρώτους αποίκους από την Νάξο το 734 π.Χ. (και ονομάστηκε Ταυρομένιον, εξ ού και Ταορμίνα).



Στην Ταορμίνα με το ασανσέρ!



Αν χρησιμοποιείς αυτοκίνητο, σταθμεύεις στο ένα από τα δύο πάρκινγκ και είτε με το δημοτικό λεωφορείο, είτε με το ασανσέρ (!) βρίσκεσαι στη μια από τις δύο εισόδους της πόλης. Αυτό γιατί η πόλη βρίσκεται σε έναν λόφο 250 μέτρα περίπου πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας όπου βρίσκεται το πρώτο λιμάνι που προσέγγισαν οι Ναξιώτες και διατηρεί από τότε το όνομά του ( Giardini Naxos=κήποι της Νάξου ). 



Ετσι λόγω στενότητας χώρου, ολοένα αυξανόμενης επισκεψιμότητας της πόλης και για να προστατέψουν το ιστορικό της κέντρο, διατηρώντας το προσβάσιμο και φιλικό στους πεζούς έχουν διαμορφώσει αυτούς τους χώρους στάθμευσης. Ο ένας διαθέτει πολλές θέσεις σε 6 ορόφους και στον 7ο βρίσκεσαι σε μια ανοιχτή πλατεία που η μια πλευρά της είναι μπαλκόνι πάνω από το Ιόνιο. 



Από την Πόρτα Κατάνια στο Ελληνιστικό θέατρο



Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες ξεκινάς λοιπόν την βόλτα στην πόλη. Περνώντας την πύλη των τειχών (Πόρτα Κατάνια) βρισκόμαστε στο καθαυτό ιστορικό κέντρο, που είναι μια συνεχής αλληλουχία εκκλησιών και παλατιών από τον 12ο αι και μετά, σπιτιών από τον 18ο αι αλλά με προγενέστερες αρχιτεκτονικές επιρροές, καφέ, εστιατόρια, τουριστικά μαγαζάκια αλλά και ακριβές μπουτίκ, στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Χαριτωμένο είναι το σιντριβάνι μπροστά στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου που έχει στην κορυφή του μια χαριτωμένη στρουμπουλή εκδοχή θηλυκού κενταύρου με στέμμα, σκήπτρο και σφαίρα εξουσίας στα χέρια η οποία προτάσσει τα στήθη της προς την εκκλησία (και αποτελεί το έμβλημα της πόλης). Ισως για να αμυνθούν σ’αυτόν τον πειρασμό έκτισαν την εκκλησία σαν κάστρο!  



Εκατέρωθεν του κεντρικού δρόμου που λέγεται Κόρσο Ουμπέρτο υπάρχουν στενά δρομάκια και σκάλες που οδηγούν σε πιο απόμερες γειτονιές της πόλης, πραγματικά λίγα βήματα από το κέντρο μπορείς να βρεθείς μερικές δεκαετίες πίσω στον χρόνο, βλέποντας τους ντόπιους στις εξώπορτες των σπιτιών τους και μυρίζοντας τις ευωδιές που βγαίνουν από τις κουζίνες. Είπαμε η γαστρονομία της Σικελίας είναι κοντινή με τη δική μας, ευωδιαστή, χρωματιστή και πικάντικη.  



Συνεχίζοντας όμως τον κεντρικό πεζόδρομο φτάνεις στο palazzo Corvaja, ένα πανέμορφο κτίσμα του 10ου αι. με στοιχεία αραβικής και καταλανικής γοτθικής τεχνοτροπίας, που στεγάζει το γραφείο τουρισμού και ένα μικρό μουσείο της πόλης. Το 1410 στέγασε το πρώτο σικελικό κοινοβούλιο ενώ κατόπιν και για 4 αιώνες ήταν κατοικία της οικογένειας Corvaja. Κοιτάζοντας την είσοδό του, στο αριστερό μας χέρι είναι η εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας, απλή στην κατασκευή της που όμως φιλοξενεί ένα σπάνιο άγαλμα της Αγίας με σπαθί στο χέρι. Στο πίσω μέρος της η εκκλησία ενσωμάτωσε και κάλυψε μεγάλο μέρος του αρχαίου ωδείου…



Στο δεξί μας χέρι ο δρόμος ανηφορίζει λίγο και βλέπουμε τον κόσμο να ακολουθεί τον ανήφορο. Μετα από 200 μ. περίπου είναι η είσοδος του χώρου του ελληνιστικού θεάτρου. Όταν βρεθεί κάποιος στα πάνω διαζώματα του κοίλου καταλαβαίνει τον λόγο της συρροής. Πάνω από την σκηνή που λεηλατημένη πλέον στέκει με λίγους κίονες να τη στολίζουν, δεσπόζει στο βάθος η κορυφή της Αίτνα, του ψηλότερου βουνού της Σικελίας με το ηφαίστειό της πλαισιωμένο από χιόνια όλο σχεδόν τον χρόνο! Αυτό ο σπάνιος συνδυασμός εξάπτει την φαντασία για τις παραστάσεις που δόθηκαν εκεί στην αρχαιότητα και λειτουργεί σαν μαγνήτης για τα θεατρικά και μουσικά θεάματα που οργανώνονται εδώ στις μέρες μας. Μπορεί κάποιος να περιηγηθεί στις στοές των παρασκηνίων και στον γύρω χώρο, κατάφυτο από ελιές. Κοιτάζοντας προς τον βορρά θα δει το εναέριο τελεφερίκ που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι για να φτάσουν άνετα στην παραλία Mazzaro με καταγάλανα νερά και παραλία με άμμο. Από πάνω δεσπόζει το όρος Ταύρος και τα ερείπια ενός μικρού αραβικού κάστρου στην κοντινή κορυφή, 150 μέτρα ψηλότερα από την πόλη.  



Τελειώνοντας την επίσκεψη στο αρχαίο θέατρο κατηφορίζεις πάλι προς το κέντρο και είναι η κατάλληλη στιγμή για να απολαύσεις μια γρανίτα από λεμόνι ή ένα παγωτό. 



Ωρα για ξεκούραση: Γρανίτα από λεμόνι, παγωτό ή καννόλο;



Ενώ ξέρουμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες και Ρωμαίοι έφερναν χιόνι από την Αίτνα για να παγώνουν το κρασί τους , ήταν οι Άραβες αυτοί που εφηύραν τα παγωμένα μη-αλκοολούχα εδέσματα όπως το παγωτό! 



Το σικελιάνικο παγωτό φημίζεται σε όλη την Ιταλία. Αν όμως κάποιος πείνασε από την πεζοπορία τα εστιατόρια περιμένουν. 



Με πιάτα όπως ποικιλία θαλασσινών ορεκτικών, ξιφίας στα κάρβουνα με σάλτσα σκορδόλαδο, ελιές γεμιστές, κουσκούς (πέρα από τις κλασικές πίτσες και ποικίλες συνταγές ζυμαρικών) και επιδόρπιο καννόλο ή αμυγδαλωτό θα σας αποπλανήσουν. Ειδικά αν σάς τα σερβίρουν σε ένα μπαλκόνι με θέα στο Ιόνιο, πάνω από τον κήπο, μακρυά από το θόρυβο του κεντρικού δρόμου διαλέξτε και ένα κρασί από την οινοπαραγωγική περιοχή της Αίτνα ή της Παντελλερία για να νιώσετε τον παλμό του νησιού πιο ζωντανά. 



Η ηρεμία που αποκομίζει κάποιος σ’αυτό το περιβάλλον κάνει τη Μαφία να φαίνεται τόσο μακρυνή και ακίνδυνη, σαν την καρικατούρα του “Νονού” στους αναπτήρες που πουλάνε τα τουριστικά μαγαζάκια..

Μοιραστείτε τα νέα

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.