Το ταξίδι στη Σικελία συνεχίζεται για τρίτη εβδομάδα μια και το πανέμορφο νησί έχει πολλά να πει…
Φεύγοντας από την Κατάνια προς τον νότο, η φιγούρα της Αίτνα στα δεξιά μας συνοδεύει για αρκετή απόσταση. Μάλιστα όταν έχει κάποιος χρόνο αξίζει τον κόπο να κάνει την παράκαμψη και να ανέβει τις πλαγιές της.
Είναι άξιο απορίας για μας (τους Ελληνες), πως σ’αυτό το ηφαιστειογενές έδαφος, με ψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι, δεν καίγονται τα πευκοδάση που καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις!! Απλά δεν γίνονται δεκτά τα χρυσόβουλα…
Το υπόλοιπο της γης αν δεν είναι πολύ απότομο καλλιεργείται και μάλιστα τα αμπέλια ειδικά έχουν πολύ καλή απόδοση και παράγουν άριστης ποιότητας κρασιά. Και τα άλλα φρούτα όμως δεν πάνε πίσω.
Η ζωή κάτω από το ηφαίστειο…
Επίσης απορεί κάποιος πως, ενώ η ηφαιστειακή δραστηριότητα είναι έντονη και συχνή και φαίνονται τα πρόσφατα μονοπάτια της λάβας και τα μισοθαμμένα απ’αυτή κτίρια, οι άνθρωποι συνεχίζουν να επενδύουν χρόνο, κόπο και χρήμα σε επιχειρήσεις, καλλιέργειες και σπίτια. Εχουν εξοικειωθεί και συνηθίσει στη συνύπαρξη με τον αρχαίο θεό Ήφαιστο !! μου είπε ο ξεναγός. Άλλωστε περισσότερες ζωές έχουν κοστίσει τα τροχαία και η Μαφία στον τόπο αυτό. Υπάρχει μάλιστα υπηρεσία που έχει προβλέψει για οδούς και σενάρια καταστροφής και διαφυγής ενώ έχει αναπτυχθεί και μια μέθοδος ελέγχου και χειραγώγησης της λάβας που δοκιμάστηκε με επιτυχία μέχρι στιγμής! Το πλάτος βέβαια του δρόμου και οι πολλές στροφές δεν εμπνέουν αίσθημα ασφάλειας σε κάποιον άμαθο όπως εμείς…
Λάβα ηφαιστείου: η τουριστική ατραξιόν…
Και η ανάβαση μας φέρνει στους σταθμούς των αναβατήρων προς το χιονοδρομικό (!) κέντρο που έχει αναπτυχθεί γύρω από την κορυφή, στα 3000 μ, ύψος περίπου. Ο σταθμός είναι αξιοθέατο λόγω των σχηματισμών της λάβας πάνω και γύρω στα κτίρια από μια έκρηξη του 2002 και υπάρχουν φωτογραφίες των ανθρώπων εκεί που κατεύθυναν την λάβα με τα φτυάρια!! Χωρίς ίχνος αγωνίας στα πρόσωπά τους. Οτιδήποτε σχετικό με το ηφαίστειο, με λάβα και το ίδιο το βουνό έχει γίνει αξιοθέατο και αναμνηστικό και πωλείται στα μαγαζάκια. Ολη η περιοχή γύρω από την κορυφή έχει ανακηρυχθεί εθνικό φυσικό πάρκο για να προστατεύεται η χλωρίδα και η πανίδα. Οι ντόπιοι ξέρουν μάλιστα που να σταματήσουν για να ταΐσουν τις αλεπουδίτσες που ποζάρουν κιόλας για φωτογραφία!!
Δίπλα στην καφετέρια υπάρχουν μερικοί σβηστοί φυσικά ηφαιστειακοί κώνοι που μπορεί να δει, να περπατήσει και να φωτογραφήσει κάποιος και επίσης ξεκινούν και τα μονοπάτια για προσέγγιση σε άλλους ψηλότερους.
Για να προσεγγίσει όμως κάποιος την κορυφή πρέπει να πάρει άδεια και να συνοδεύεται από ντόπιο εξειδικευμένο οδηγό. Αφήνουμε λοιπόν τις extreme καταστάσεις και κατηφορίζουμε το βουνό παίρνοντας πάλι τον δρόμο προς τον νότο που θα μας πάει στις Συρακούσες, την αρχαία αποικία κορινθίων που έμελε να γίνει η πιο ακμάζουσα πόλη της Μεγάλης Ελλάδας και της Μεσογείου στο απόγειό της!
Στη μέση της διαδρομής αν έχει κάποιος χρόνο μπορεί να σταματήσει για μια σύντομη επίσκεψη στο Lentini που είναι οι αρχαίοι Λεοντίνοι, αποικία Χαλκιδέων που έδωσε την αφορμή για την εκστρατεία των Αθηναίων στην Σικελία, ενώ λίγο πριν τις Συρακούσες, τα Υβλαία Μέγαρα έχουν συντροφιά τις καμινάδες των διυλιστηρίων..
Το αρχαίο θέατρο των Συρακουσών
Φτάνοντας στις Συρακούσες ξεκινάμε την επίσκεψη από το αρχαίο θέατρο, ένα από τα μεγαλύτερα της αρχαιότητας που παρ’όλο που έχει υποστεί σημαντική λεηλασία και καταστροφή, συνεχίζει να εντυπωσιάζει με το μέγεθος και την ακουστική του (και με το σύστημα υδροδότησής του), γι’αυτό και αξιοποιείται κατάλληλα για παραστάσεις. Την αρχαιότητα είχε προσελκύσει δημιουργούς όπως ο Αισχύλος και η Σαπφώ ενώ υπέστη και τροποποιήσεις από τους Ρωμαίους.
Ακριβώς δίπλα είναι το λατομείο του Διονύσιου, όπου μετά την εξόρυξη των αναγκαίων για το θέατρο πέτρινων όγκων, διαμορφώθηκε ένας πολύ λειτουργικός χώρος κράτησης! Τον αξιοποίησαν λοιπόν, και μάλιστα λόγω της ακουστικής της σπηλιάς έχει δοθεί και το παρατσούκλι «αυτί του Διονύσιου». Είναι το μέρος που κατέληξαν οι τελευταίοι επιζώντες της Αθηναϊκής στρατιάς μετά την ήττα του Σεπτέμβρη 413 π.Χ. για να πεθάνουν τελικά από πείνα και ασθένειες. Φεύγοντας, ο βωμός του Ιέρωνα (ο μεγαλύτερος της αρχαιότητας, μήκος 193 μέτρα!), δεν τραβάει το ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά, αλλά εκεί γεννήθηκε η λέξη εκατόμβη, λόγω των εκατοντάδων βοοειδών που θυσιάζονταν στους θεούς.
Όμως η ιστορία της πόλης δεν ξεκινάει εδώ. Ξεκινάει δίπλα στην θάλασσα, στο νησάκι Ορτυγία (από τα ορτύκια που στάθμευαν εδώ), που σχηματίζει δύο λιμάνια, τα οποία ήταν εύκολα στην προσέγγιση και πρόσφεραν δυνατότητα άμυνας αλλά το σημαντικότερο: πηγή φρέσκου νερού!!
Η πηγή της Αρετούσας όπως λέγεται, αναβλύζει εδώ και 28 αιώνες συνεχώς γλυκό νερό, λίγα μέτρα από την θάλασσα!! Το νερό προέρχεται από την απέναντι οροσειρά, και κάνει μια υπόγεια διαδρομή περίπου 24 χιλιόμετρα για να φτάσει εδώ. Οι πάπυροι που φυτρώνουν στην πηγή και οι κύκνοι που δροσίζονται είναι επίσης τουριστικά αξιοθέατα!
Ολο το νησάκι αναδύει άρωμα αρχαίας Ελλάδας! Από την ξηρά περνάς στην Ορτυγία από την γέφυρα του 19ου αι και βλέπεις αριστερά τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα, με μεγαλιθικές δωρικές κολώνες. Λίγα μέτρα πιο κάτω, η πλατεία Αρχιμήδη στολίζεται με το σιντριβάνι της Αρτέμιδας, (Diana για τους Ρωμαίους ), με συμπλέγματα τριτώνων, νυμφών και τεράτων της μυθολογίας. Και αν μπει κάποιος στον μπαρόκ καθεδρικό (του 18ου αι.) θα θαυμάσει πρώτα τους κίονες του ναού της Αθηνάς (5ου π.Χ. αι.) που χρησιμοποιήθηκε σαν βάση για να ντυθεί χριστιανική εκκλησία!
Είπαμε, η Ελλάδα ξεπηδάει συνεχώς μπροστά μας, άλλοτε για να μας πονάει και άλλοτε για να μας παρηγορεί..
Ταξίδι στη Σικελία (Μέρος Γ’)
