Συνεχίζοντας την περιήγησή μας στην περιοχή του Βένετο (επαρχία της Βενετίας ), δεν μπορούμε να παραλείψουμε την Βιτσέντζα!
Άλλη μια μικρή πόλη (116.000 κάτοικοι ) με πλούσια ιστορία και πολύ σημαντική για την οικονομία της περιοχής αλλά και ολόκληρης της χώρας. Θεωρείται 3η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη της Ιταλίας με βάση την αξία των εξαγόμενων προϊόντων που παράγονται εδώ, με πολλές βιομηχανίες μετάλλου, υφαντουργίες, οργάνων ακριβείας και χρυσών κοσμημάτων (το 1/5 των χρυσών κοσμημάτων που διακινούνται στην Ιταλία προέρχεται από αυτή την περιοχή).
Επίσης ο κλάδος υψηλής τεχνολογίας είναι πολύ ανεπτυγμένος και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού ο εφευρέτης των εμπορικής χρήσης μικροεπεξεργαστών Federico Faggin γεννήθηκε και σπούδασε εδώ. Η πόλη όμως είναι επίσης πολύ όμορφη, με πλούσια ιστορία και αρχιτεκτονική κληρονομιά.
Η ιστορία της ξεκινάει να καταγράφεται τον 3ο π.Χ. αιώνα όταν εισέρχεται στην Ρωμαϊκή επικράτεια για να αμυνθεί κατά των Κελτικών φυλών. Αρχίζουν τα έργα υποδομής για τα οποία φημίζεται το Ρωμαϊκό κράτος και ίχνη τους βλέπουμε μέχρι σήμερα (γέφυρες και υδρευτικοί αγωγοί) και αποτελεί σταθμό στην εμπορική επικοινωνία προς Βορά, στην σκιά όμως της γειτονικής Πάδοβας. Ακολούθησε την μοίρα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην άνοδο και παρακμή της και δέχτηκε τις επιδρομές και καταστροφές που προκάλεσαν οι εξ ανατολών επιδρομείς τα χρόνια του Μεσαίωνα. Αφού απόλαυσε ένα διάστημα αυτονομίας κατά τον 12ο-14ο αι. κατόπιν βρέθηκε στην δικαιοδοσία της Βενετίας και κατόπιν στην επικράτεια των Αψβούργων στις αρχές του 16ου αι.
Αυτή την εποχή γεννιούνται δύο από τους πιο φημισμένους πολίτες της πόλης, ο Αντόνιο Πιγκαφέτα (που ταξίδεψε με τον Μαγγελάνο το 1519 ) και ο Αντρέα Παλλάντιο που έκτισε μοναδικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής ευρηματικότητας κτίρια που κοσμούν ακόμη την πόλη και την γύρω περιοχή. Η πόλη του έχει αφιερώσει έναν κεντρικό δρόμο και μια πλατεία όπου δεσπόζει το άγαλμά του εν μέσω πάγκων μικροπωλητών. Και όχι άδικα αφού τα έργα του μιλούν από μόνα τους για την μεγαλοφυΐα του δημιουργού. Αρχίζοντας από την Βασιλική του, στο κέντρο της πόλης που ήταν η ιδέα του Παλλάντιο για να αναστηλώσει το δημαρχείο, το μέγαρο Valmarana Braga, το κτίριο της στρατιωτικής διοίκησης και με αποθέωση στο Ολυμπιακό Θέατρο και τη Ροτόντα, ο αρχιτέκτονας κάνει μια πολύ σοβαρή και έντονη αναβίωση της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής και διακοσμητικής τέχνης. Ειδικά το θέατρο, ταπεινό εξωτερικά, στο εσωτερικό του είναι μεγαλειώδες. Αντιγράφει τα αρχαία θέατρα, σε ημικυκλικό σχήμα, η σκηνή είναι αναπαράσταση της πόλης των Θηβών ζωγραφισμένη με βάθος και προοπτική, δίνοντας την εντύπωση της κατασκευής από μάρμαρο. Η κερκίδα των θεατών είναι όπως στα αρχαία θέατρα με συνεχόμενα διαζώματα. Είναι το παλιότερο εν λειτουργία κλειστό θέατρο στον κόσμο και η εναρκτήρια παράσταση στις 3 Μαρτίου 1585 έγινε με τον Οιδίποδα Τύραννο!! Ηταν το κύκνειο άσμα του αφού ξεκίνησε μεν τις εργασίες το 1579 αλλά πέθανε τον επόμενο χρόνο και τελείωσε την κατασκευή με τα σχέδιά του ο μαθητής του Βιτσέντζο Σκαμότζι. Αλλά και σε όλα τα έργα του η διακόσμηση είναι πλήρης αγαλμάτων θεών του Ολύμπου και παραστάσεων της ελληνικής μυθολογίας!
Αξιόλογες όμως είναι και οι εκκλησίες της πόλης, κάποιες ήδη του 8ου αι. ενώ ο καθεδρικός του 11ου αι. με αναρίθμητες επισκευές και τροποποιήσεις, ο ναός των Κάρμινι, των Αρακέλι και της Αγ. Αικατερίνης κρύβουν πολλά αγάλματα και έργα τέχνης της Αναγέννησης.
Η πόλη όμως έχει και ιδιαίτερη γαστρονομία καθώς συνηθίζονται προϊόντα των γειτονικών ορεινών περιοχών ( Monte Berico ), όπως το κατσικίσιο τυρί, οι τρούφες και τα κρασιά. Παρ’όλα αυτά το πιο τυπικό πιάτο είναι ο μπακαλιάρος ( Baccala alla Vicentina )! λόγω της γειτνίασης και επιρροής της Βενετίας (60 χιλ ανατολικά). Ανεξήγητος παραμένει ωστόσο ο λόγος που οι άλλοι Ιταλοί αποκαλούν τους Βιτσεντζάνους «γατοφάγους»! καθώς κάτι τέτοιο δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου ούτε στο παραμικρό στις επιτόπιες έρευνές μου στα εστιατόρια της πόλης!
Βιτσέντζα: Μικρή πόλη, πλούσια ιστορία
